Hola chicos!
FIRST STOP LA PAZ
Op 6 december kwam de mama van Ine even langs in het mooie Cochabamba, maar omdat ze eigenlijk in La Paz moest blijven, en in La Paz helemaal alleen was voor het weekend, gingen Ine en ik die vrijdag Marleen maar eens bezoeken. We mochten verblijven in haar hotel La Casa Grande, waar Marleen ook verbleef. We hadden een rijk buffet, soms roomservice en hele grote bedden! Zelfs een diner met de ex-ambassadeur van Bolivia! We kwamen ongeveer vrijdag aan maar pas zaterdag zijn we La Paz gaan ontdekken. Eigenlijk hebben we de hele dag "geshopt" en rondgelopen in de winkeltjes waar ze allemaal Boliviaanse souvenirs verkochten. Die avond gingen we zoals Ine en ik het hadden gevraagd in Burger King gaan eten (de Mc'Donalds van Bolivia, want hier gaan de Mc's blijkbaar allemaal failliet). Zondag ben ik niet buiten geweest omdat ik met heel veel D. zat. Ik had buikkrampen en dan heb ik maar de Toy Story Marathon bekeken. Maandag gingen we meteen al naar Potosi vertrekken, onze tweede stop!
 |
Van links naar rechts boven: Tante Sylvia, Marleen, Nicht Gabriela
Van links naar rechts onder: Flo, Ine |
 |
Hotel La Casa Grande (5sterren!)
|
SECOND STOP POTOSI
Potosí is een stad in Bolivia, in het gelijknamige departement. Deze stad dankt zijn ontstaan aan de ontdekking van zilvererts in de Cerro Rico (Rijke Berg) in 1544. De stad Potosi ligt zeer hoog (4090 meter) en claimt de titel van hoogste stad ter wereld. Anno 2006 had de stad circa 140.000 inwoners.
We vertrokken vanuit La Paz ongeveer rond de middag. Eerst gingen we naar Oruro, om vandaar uit naar Potosi te vertrekken. We kwamen ongeveer aan om 1h 's nachts maar hadden al op voorhand een hotel besteld. Of dat dachten we toch. We stonden geregistreerd op 12december aankomend om 12h 's nachts en de receptionist dacht dat we de dag ervoor gingen aankomen, omdat het al 13december was om 1h... Zo heel slim zijn ze in Potosi niet!
Terwijl wij heerlijk lagen te slapen waren we aan het wachten op Carole, die het idee had gekregen om 's nachts naar Oruro te reizen en daar in het station te slapen tot 's morgens vroeg om dan een bus te nemen richting Potosi. Maar blijven slapen in het station van Oruro is alsof je 's nachts door het Citadelpark loopt als hetero man. Ine en ik waren heel ongerust als Carole de dag erop maar niet aankwam in Potosi. De klok sloeg twaalf, één, twee, drie... Pas om drie uur dertig kwam ze aan. Daar kwam dan nog eens bij dat Carole haar batterij van haar gsm plat was en we konden haar maar niet vinden in het station. Toen we uiteindelijk op de bus zaten op weg naar het oude station toen we haar opeens zagen! Daar was ze! Na veel hugs and kisses zijn we naar de warmwaterbronnen gaan zwemmen. De grond, de hokjes waar je je moest omkleden en de douches waren een grote vuile boel. Het stonk er naar urine en overal lagen er gebruikte maandverbanden gegooid. Al een geluk dat het water heel proper was, alsook heel warm! We leerden die middag twee jongens kennen en die wouden ons mee uitnemen, maar toen we aankwamen in het hotel en ons hadden omgekleed voor uit te gaan (onze outfit zie je hieronder wel) gingen we Chinees eten. Na het eten was het bijna 12h 's nachts en omdat we om 7h moesten opstaan om een toer in de mijnen te doen zijn we maar meteen gaan slapen.
Een museum in Potosi
Kerk/tempel in Potosi
La casa de la moneda
Onze outfit om uit te gaan, haha!
De "mooi" en overdreven versierde hoofdplaats van Potosi.
Voor we vertrokken en de mijnen binnengingen moesten we eerst cadeaus kopen voor de mijnwerkers. We kochten sapjes, cocablaadjes, dynamiet en alcohol (95%). Hierboven zie je een foto van een mijnwerkerswinkeltje.
De fabriek waarin de stenen verwerkt worden tot zink, lood en zilver.
Ready to enter the mines!
Den entrée
Mijnwerkers die stenen naar buiten aan het duwen zijn door middel van een kar.
Dit is "tio" de god van de mijnwerkers. Normaal gezien als vrouwen binnentreden in de mijnen wordt dat gezien als "mala suerte" of bad luck. Daarom moesten wij samen met de god van de mijnwerkers twee slokken van pure alcohol drinken, om het respect te tonen tegenover hun god. Eerst geef je een beetje alcohol aan moeder aarde, en dan geef je de alcohol door aan de rest. Ook geven de mijnwerkers cocablaadjes aan de tio, alsook sigaretten. Ze versieren hun god ook heel feestelijk. De mond van de tio staat open om de cocablaadjes te ontvangen.
Met de mijnwerkers.
Dit is stenen die later zilver opbrengen.
Samen met onze gids na de tour. Onze gids heet Wilson en is meer dan 20jaar mijnwerker geweest. Hij begon met werken in de mijnen vanaf zijn 8/9 jaar. Toen hij op een dag op een gevaarlijke plek moest werken vielen er heel veel rotsblokken naar beneden en belandde onze Wilson in een coma. Hij vertelde ons dat hij opeens de radio hoorde zeggen dat ze in het jaar 2007 waren, maar Wilson kon het niet geloven, hij dacht dat het nog maar begin 2006 was, het bleek achteraf dat de arme man al een jaar in coma lag...
Na een wonderbaarlijke tour doorheen de mijnen hadden we reuzehonger, waarna we de heerlijke soep zijn gaan eten van Potosi. In die soep steken ze een soort van vulkaansteen die je soep doet broebelen en ook warm houdt.
Na de soep vertrokken we richting Sucre, een reis van ongeveer 3h.
THIRD STOP SUCRE
Sucre is de wettelijke hoofdstad van Bolivia, en hoofdstad van het departement Chuquisaca. Hoewel Sucre officieel de hoofdstad is, is de regering in La Paz gevestigd. De enige overheidsinstantie van belang in Sucre is het hooggerechtshof. De stad heeft een inwoneraantal van 190.000. Ze ligt op 2900 m boven zeeniveau en heeft een gematigd klimaat.
In Sucre kwamen we ongeveer aan rond 8/9h 's avonds. We verbleven bij Delphine, ook een AFS-studente. We keken nog een film maar gingen daarna meteen naar bed. De dag erna na de lunch gingen we met zijn allen naar de Recoleta, iets gaan drinken, en de typische tiramisu eten.
La Recoleta
Met de vrienden
Met de vriendinnen
Na een beetje rondlopen doorheen de stad was het tijd om naar de hoofdplaats te gaan waar alle jongeren elke dag samenkomen om 6h, zo hebben we snel nieuwe mensen leren kennen! We leerden ook een Argentijn kennen, uit Buenos Aires die ons daarna uitgenodigd heeft bij hem thuis.
Omdat het zondag verkiezingen waren mochten we 48h voor de verkiezingen niet drinken, waardoor alle disco's gesloten waren. We vierden een feestje bij een of andere kerel thuis en om drie uur stipt waren we terug thuis. We sliepen tot heel laat waardoor we bijna geen tijd meer hadden om nog iets te bezoeken. Maar we bezochten het volgende
Casa de la libertad
Op weg naar Parque Bolivar
Na parque Bolivar was het al zes uur, tijd om naar de hoofdplaats te gaan! We aten pizza en gingen naar huis. We pikten nog een filmpje mee en toen was het bedtijd.
Laatste dag in Sucre, de vader van Delphine brengt ons naar de terminal zodat we tickets kunnen kopen om naar Tarija te vertrekken.
Nog vlug "La Glorieta" meepikken
In La Glorieta schreven we ons in met onze Boliviaanse namen. Zo kregen we korting.
Na een zeer geslaagde driedaagse in Sucre vertrokken we voor een meer dan 12h durende busrit naar het mooie Tarija!
LAST STOP TARIJA
Na een nachtje heerlijjk slapen in een schuddende bus overheen hobbelige wegen kwamen we aan in Tarija, we zochten meteen een hotel, douchten ons en we gingen erop uit. De vriend van mijn broer samen met zijn vriend kwamen ons ophalen en het eerste wat we deden is gaan lunchen. We aten iets typisch uit Tarija :
Krabbetjes en visjes met citroen!
Hmmmmmmm!
(De krabbetjes eet je trouwens helemaal op, met schil(d) dus wel te verstaan.)
Na de lunch vertrokken we naar een waterval....
Op weg naar de waterval
De waterval
Na het zwemmen kregen we wel wat dorst, dus gingen we met z'n allen naar "la valle" waar er wijn gemaakt wordt. We mochten er wijn proberen, maar ik prefereer toch de Europese wijnen. De Boliviaanse wijnen zijn heel erg zoet, en helemaal niet zo lekker! Toch kocht ik een flesje voor mijn familie! Een semi zoete wijn (dat voor mij een total zoete wijn lijkt!).
Na een beetje wijn gingen we er volledig uit de bol! Dansen!
Met al die wijn in ons bloed moesten we toch wel even stoppen om te gaan...
ETEN!
Ine en Carole kregen het in hun hoofd om deze pizza te beëindigen, met z'n tweeën. Als ze dit konden kregen ze een nieuwe pizza gratis. Jammer dat ze maar tot aan de helft geraakten...
Omdat de twee meisjes een beetje ziek waren van al die pizza vertrokken we vroeg naar het hotel en sliepen we ook vroeg. De dag erna bezochten we de sluis van Tarija en at ik een Serannoham broodje! Wat mij toch wel wat heimwee gaf naar de Panos... Om onze reis af te sluiten gingen zijn we nog in een waterval gaan zwemmen en met natte kleren de bus opgestapt.
Na 55h in de bus doorheen volledig Bolivia kwamen we aan in het mooie Cochabamba. Na al dat reizen miste ik toch wel mijn huis.
Veel leesplezier mannekes!
En gelukkige feesten! Miss you all!
Flo
Mijn gastmoeder had voor mijn kerstmis een Jezuskindje gekocht. En met dat Jezusje moest ik dan in Villa Tunari naar de mis gaan. Daar moest de priester het kindje een zegenen en dopen. Dat is een van de vele tradities die de gelovigen hier hebben. Voor mij was het maar een heel raar gebeuren, maar met respect voor hun tradities deed ik gewoon mee, en was het toch nog een nieuwe ervaring. 
