Wat een klein, rustig wandelingetje ging zijn bleek in the end een survival tocht te zijn van zo'n 7km, rots op rots af, trap op trap af,...
De grootste dinosauruspootafdrukken (als dit een woord is) van over de hele wereld
Een van de hoogste punten in Bolivia
Aangekomen aan de Vergel, sprookjesachtig mooi... Uitgeput, afgemat, volledig bezweet. En dan komt het je ter ore dat er geen andere weg terug is. De volledige weg terug (en alle trappen terug op)
Tegen de tijd dat we terug in het hotel waren was het al donker, ik had reuuuuuuzehonger en zin in een lekker pak friet met veel tomatenketchup en een viandel. Maar wij kregen dit op ons bord:
Een bord met véél te veel eten. Te gare rijst en te gaar vlees. De patat was nog rauw. Toch heb ik, Flo Daelemans, het volledige bord opgegeten. Ja, ik weet het, ongelofelijk! Maar ik had echt REUZEHONGER.
Die avond hebben we nog wat biertjes gedronken op de kamer en een kampvuurtje gemaakt. Een gezellige maar helaas veel te lange avond want de dag erna was ik gewoon uitgeput. Je zou denken dat dag 2 minder lastig zou zijn, maar niets was minder waar. Ik denk dat het misschien zelf lastiger was. Berg op berg af, grot in grot uit...
Diezelfde middag gingen we nog de ondergrondse grotten binnen. Een fenomenaal avontuur! Je mocht zeker niet claustrofobisch zijn. Hieronder een paar foto's opdat jullie jullie een beetje kunnen inleven hoe increible het wel niet was!
Na deze slide ben ik zwaar gevallen op mijn heup! Om nog maar eens mijn naam waar te maken hé ;-)
De twee volgende dagen waren twee rustige dagen. Maandag hebben we een dagje gerust en die avond was het het jaarlijks feest van Toro Toro. Dé perfecte manier om de Boliviaanse cultuur nog meer op te snuiven. Dinsdag was het onze laatste dag, en om de vierdaagse af te sluiten hebben we een volledig gefossiliseerd huis bezocht (de hemel voor Mevrouw Van Acker!). Op de terugweg heb ik mijn ogen gesloten en geprobeerd om te slapen. Let vooral op: GEPROBEERD. De weg naar Toro Toro kan je geen weg noemen. Eerder een hobbelige stenige zandstrook... Terug thuis heb ik geslapen als een roosje, want én feesten én duizend kilometer stappen is niet de ideale cocktail als je het mij vraagt!
Na Toro Toro was het back to the real life. Back to school. Ik moet zeggen dat ik Sint-Lievenscollege op de een of andere manier wel mis. Ok, het was alsof je in een gevangenis zat, en ok, de leerkrachten waren allemaal tirannen, en ja we hadden super veel werk. Maar liever veel werk dan geen werk. Ik doe eerlijk gezegd niks in de les, en de meisjes zijn ongelofelijk kinderachtig. Al een chance dat de jongens wel nog mijn ding zijn. (Nee, niet op die manier!)
Ik ben ook mijn eerste voetbalwedstrijd gaan kijken. Ha, echt een lachtertje! Het was nog erger dan het Belgisch voetbal. Echt waar, het lijkt ongelofelijk, maar het is nog erger! Ik denk dat er 5rode kaarten zijn gevallen allemaal voor akkefietjes..
Omdat ik hier een fobie heb om te verdikken ga ik nu ook elke maandag, woensdag en vrijdag gaan volleyballen. Ik ben een echte catastrofe als het gaat om volleyballen...Daarom volg ik lessen en werk ik aan mijn vreselijke conditie. Misschien zie je mij tegen het einde van mijn AFS-jaar wel voor de Nationale Boliviaanse volleybalploeg spelen... YOU NEVER KNOW! (haha)
Ik kan al een beetje de nationale dans dansen. Ik ben volgens de Bolivianen namelijk echt zeer goed in Cumbia, en ook in "schuren" ben ik hier de beste naar 't schijnt... Dat beweren de jongens toch. (De jongens worden hier trouwens elke dag hotter en hotter...)
Verder kan ik jullie vertellen dat de cultuurschok niet zo groot is als ze voorspeld hadden. Mijn ouders zijn juist het zelfde als mijn ouders in België... Het eten is hier misschien volledig anders, en de mensen zijn hier misschien veel armer, maar al bij al is er niet zo veel verschil...
Dit weekend was Bolivia jarig en was er een ONGELOFELIJK GROTE parade van het leger, van de scholen en van grote bedrijven. Ook mijn familie is fier op hun vaderland :
COCHABAMBA:
Ik zou nog zoveel meer kunnen schrijven maar ik moet me klaarmaken en vertrekken naar mijn volleybal les. Hopefully you enjoyed my blog, en ik zal proberen om in 't vervolg meer tijd vrij te maken voor jullie... Maar ik kan niks beloven. Deze vrijdag ben ik hier al één maand... Ik kan het bijna niet geloven. It feels like I've been here forever...
Hasta luego chicos... Thinking about you guys!
Muchos besos de Bolivia!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten