Het begon allemaal met een eenvoudige hoofdpijn. Een hoofdpijn boven mijn linkeroog, helemaal niks om ons zorgen over te maken. Maar die hoofdpijn bleef duren en werd wel erg hevig. Dus stelde mijn Boliviaanse mama voor om de dokter te consulteren. De dokter besloot mij een spuit te geven tegen migraine. Een spuit die waarschijnlijk groter was dan een normale asperge en dikker dan appelsien. Ok, ik overdrijf. De dokter stopte de spuit in mijn ader aan de rechterkant. De eerste twee seconden ging alles goed. Daarna voelde ik een innerlijke warmte, ik begon te zweten, had zwarte vlekken voor mijn ogen en ik kon niet helder meer nadenken. En die achterlijke én mannelijke zuster mij de hele tijd beweren dat het allemaal wel in orde zou komen. Ja niet dus, nog geen drie seconden na zijn peptalk lag ik buiten bewustzijn op de grond. Het volgende moment lag ik op een (veel te klein, en waarschijnlijk op maat van de Boliviaan gemaakt) ziekenhuisbed.
Die avond ging ik naar huis.
De pijn belette mij van het slapen. Waarna ik de hele nacht gewoon heb wakker gelegen. Het was een helse pijn, alsof er iemand met een keukenmes ter hoogte van mijn wenkbrauw aan het steken was. Opnieuw en opnieuw, soms harder, soms zachter, opnieuw en opnieuw.
Die ochtend ging ik terug naar het ziekenhuis.
Ze hebben mij op kamer 106 bed A gelegd, en daar lag ik voor de komende weken. Eerst had ik een schitterende kamergenoot, een oude vrouw die hele tijd sliep. Maar toen die vrouw geopereerd ging worden kreeg ik een andere kamergenoot. De vrouwelijke Hulk die net haar baby gekregen had. Ze snurkte zoals mijn papa dat doet na een avondje stappen, MAAL TIEN! En ze wou met het licht aan slapen om haar baby goed te kunnen zien. Maar omdat ik in bed A lag, en zij in bed B en het licht aan bed A was, had zij gewoon een beetje schemering. Ik lag in mijn bed alsof ik in zo'n ongezellig restaurant lag te slapen. Waar je een zonnebril moet aandoen om je partner te kunnen zien.
Ik werd er niet beter op. Ik kon niet slapen, en ook het eten was niet al te best. Legerkost, zo kan je het noemen. Mijn oog stond opgezwollen en ik lag daar in het ziekenhuis alleen maar weg te kwijnen. Als je dan zo ver van huis, in een ziekenhuis ligt, en nog nooit in het ziekenhuis gelegen hebt, dan begin je toch wel na te denken over heel wat dingen. Je denkt eigenlijk een beetje te veel na.
Na het lijden in het ziekenhuis heeft mijn nonkel mij daar uiteindelijk weg gekregen.
Ze brachten me naar een mevrouw met energie...
Tayana heette ze. De mevrouw met energie. Ze heeft getracht om mijn negatieve energie die ik heb in mijn lichaam eruit te krijgen. Dat deed ze met het aanraken van mijn hoofd, op de plaats waar ik hoofdpijn had met haar zeer warme handen. En met gebeden naar God toe. Toen ik uiteindelijk niet genas, maar eerder nog meer pijn kreeg zei ze dat ze me niet kon helpen, de "duivel" in me was te slecht, te krachtig, nooit zou ze die eruit krijgen. Toch wel heel raar dat ze dan wel tumoren en kankers genezen kan, maar mijn beetje hoofdpijn. Nee hoor, te krachtig.
Dus verbond de vrouw met energie mij door naar een vrouwelijke monnik (ook met energie, vermoed ik)...
Deze monnik was veel krachtiger zei ze. Ze bad tot God voor mij, dat ik zou genezen en snel weer beter zou worden. In het Spaans, en dan in een of ander godentaaltje, een taal waarvan wij gewone stervelingen toch niks van verstaan. Toen ik nog steeds dezelfde pijn had, beweerde ze dat ik niet in God geloof, en dat ik enkel genezen zal als ik God in mijn hart laat, als ik hoop heb in God, en als ik tot de Heer bid.
Ook mijn nonkel probeerde mij te helpen...
Mijn nonkel stak een soort van mineraal (steen) onder mijn oksel. Daarmee moest ik dan de nacht doorbrengen en de volgende dag zou hij de mineraal op het vuur leggen. Nadat de steen goed gebrand heeft haal je de steen eruit, en zie je waar de persoon in kwestie pijn heeft. Mijn uitersten van de steen waren rood, dat wil zeggen dat mijn voeten pijn doen en ook mijn hoofd. Alle ziektes komen normaal gezien via de voeten naar binnen, vandaar de rode kleur aan de voetstreek. Dan heeft de volledige familie zijn energie doorgegeven aan de steen, (die dus mijn lichaam voorstelt) en zo zou ik snel moeten kunnen genezen.
Maar na talloze mislukkingen was het voor mij en voor mijn Belgische familie teveel. We waren tijd aan het verliezen, en ook ik was tijd aan het verliezen. Ik was mijn kostbare tijd aan het verliezen in Bolivia. Dus ben ik terug naar België gekomen. Met grote pijn in het hart, want ik had het zo goed in Bolivia...
Eenmaal aangekomen hier in België heb ik mijn Boliviaans zusje nog gezien. Ze is voor een weekendje gebleven bij ons. Ze zit namelijk voor een jaar ook in Luik.
Naast het plezier heb ik natuurlijk ook veel dokters gezien de laatste tijd. Ze hebben niet volledig ontdekt wat ik heb, maar met de medicijnen die ze mij hebben meegegeven en hun behandelingen ben ik al zo'n week pijnvrij. Wat wil zeggen dat ik terug naar het mooie Bolivia mag vertrekken. Terug mijn droom gaan leven.... Back to the good life.
Ook al werd mijn droom eventjes stopgezet, ze gaat nog altijd door, ik heb nog veel contact met mijn broer en zus alsook met mijn ouders. We hebben op zo'n korte tijd, zo'n hechte band, dat ik ze hier in België mis. (Eigenlijk gewoon omdat hier in België mijn mama nogal veel zaagt over het feit dat ik dingen moet doen in het huishouden, terwijl ik daar in Bolivia eigenlijk niks doen moest...)
Dus mijn excuses voor het feit dat ik eeuwen niks van me heb laten horen, maar ik wou jullie niet onnodig ongerust maken...
Nog enkele sfeerbeelden van de laatste tijd in Bolivia :
Ik samen met Condordia del Cristo
Het Boliviaans uitgaansleven van de 18jarigen : naar feestjes gaan van 6 tot 10
Afscheidsfeestje Nico
Als je dan naar een feestje gaat van 6 tot 10 moet je 3/4 van de tijd een foto nemen, vergeet er dus niet op je best uit te zijn!
Na een bezoek aan de universiteit zie je de volledige promocion (zo'n 60pers) weglopen van de leerkrachten omdat ze niet terug naar de les willen.
Op de verjaardag van Cochabamba, moesten wij defileren in ons mooi uniform met mooie bijpassende das, totaly high-fashion shoes, en kousen tot aan de knieën, gotta love it!
Tot de volgende!
xoxo
Flo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten