Dag lieve vriendjes,
Ik weet het, ik zou me ronduit moeten schamen, dat ik niet eerder iets heb geschreven op mijn blog. Want ik heb zo'n fantastische dingen meegemaakt en gezien, dat ik het gewoon moet delen met jullie. Maar in mijn achterhoofd ken ik nog een uitdrukking "beter laat dan nooit". Die gebruik ik dan maar even. Omdat ik mij niet zoveel herinner meer van de reis ga ik voor een leuke fotoreportage! Hou je vast...
Twee november vertrokken we met de bus naar La Paz voor een reis van ongeveer acht dagen helemaal doorheen Bolivia...
Toen we aankwamen in La Paz dachten we allemaal dat we in een 5sterrenhotel gingen belanden, maar we verbleven bij een nieuwe familie samen met 5 studenten van AFS Cochabamba. We hadden onze eigen ruimte om te slapen en we hadden zelf nen kieker(tafelvoetbal). Waar we uiteindelijk alleen maar onze handdoeken op lieten drogen...
Het huis van onze familie in La Paz.
Onze hond, die over het algemeen altijd stront aan zijn poep hangen had.
Na aankomst en een thee gingen we La Paz bezoeken in de auto van onze nieuwe papa.
Uitzicht La Paz
PART I: COPACABANA
Na een nacht slapen bij onze nieuwe familie vertrokken we richting Copacabana. Een stadje aan het Titicacameer. We vaarden met boten richten La Isla de la Luna waar we een nacht verbleven, de dag daarop bezochten we La Isla del Sol waar er Inca resten gevonden zijn. Copacabana is de grootste stad aan het Titicacameer in Bolivia, van waaruit boten vertrekken naar Isla del Sol, het heilige Inca eiland. De naam is afkomstig uit het Aymara kota kahuana, wat betekent meerzicht.
Op weg naar Copacabana....
Mooi aan het poseren voor de foto met meisjes van het Comité Cochabamba.
Voor we aankwamen in Copacabana moesten we eerst nog water oversteken. De bus hierboven in beeld stond op een wankelig oversteekbootje en wijzelf werden zeeziek van het kleine motorbootje waarin we zaten.
"De haven" van Copacabana.
Iedereen bovenop de boot en weg zijn we... Op naar een wonderlijk avontuur!
Op weg met de bootjes op het mooie Titicacameer...
Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is gemiddeld 140-180 meter, maximaal 280 meter. Er monden 25 rivieren in het Titicacameer uit, maar geen hiervan is van bijzondere betekenis. In het meer liggen 41 eilanden. Sommige hiervan zijn dichtbevolkt. De bekendste eilanden zijn Isla del Sol, Amantaní en Taquile.
Aangekomen op La Isla del Sol waar er Inca resten gevonden zijn.
Isla del Sol is een eiland dat ligt in het Titicacameer in het grondgebied van Bolivia. Het eiland is heuvelachtig en bestaat voornamelijk uit rotsgronden. Volgens Inca-legendes is dit het eiland waar de zonnegod werd geboren en daarmee hun beschaving begon
Bij de Incaresten.
Uitzicht vanuit het hotel 's morgens vroeg.
Onze mooie hotelkamer die verschrikkelijk kou was.
La Isla de la Luna, klaar om in het Titicacameer te springen!
Iedereen klaar???
En springen maar!
Het water was vreselijk koud, en de eerste minuut kon je met moeite ademen, daarom was het een zwemcompetitie om als eerste naar de zijkant te zwemmen.
Bekomen van de schok...
Een Incatempel op La Isla de la Luna
Voor het vertrek naar Copacabana werd ons nog een heerlijke maaltijd geserveerd... Het was een soort van picknick die de Cholitas hadden gekookt voor ons.
De basiliek van Copacabana.
PART II: AFS REORIENTATIE EN TALENTSHOW
Na Copacabana, kwamen ik en de meisjes (ok, vooral ik) volledig verbrand terug naar het huis van onze nieuwe familie in La Paz. Al om 9 lagen we te ronken en we sliepen tot 10h 's morgens. Daarna was het een sprint naar het AFS kantoor want we hadden reorientatie. Een hele saaie boel, maar het positieve was dat we chips en cola kregen. En 's middags pizza of kip. Daarna gingen we mee met een vrijwilliger naar zijn huis. Die vrijwilliger was een jaar naar Antwerpen geweest en kon perfect Nederlands (aantwaarps (of hoe die mannen ook praten)) spreken. Het was alsof het zijn moedertaal was... Haha, stel u voor, een Boliviaan die perfect Gents praat... In zijn huis hebben we een lekker koud Jup'ke gedronken, amaikes da was effkes 45 seconden puur genot. Voor we het wisten was het tijd om terug te vertrekken naar AFS. We hadden een talentshow die avond. Alle comités moesten iets doen. Naast de talentshow hadden we ook een heel lekker diner. Het comité La Paz had hun act al weken voorbereid, en ook Santa Cruz had een hele leuke act. Wij, van Cochabamba hebben het die avond nog uitgevonden. We gingen een talentshow in een talentshow maken. Het ging als volgt:
Er waren vier groepen. Drie groepen van Cochabamba bestaande uit drie meisjes en een vierde groep vrijwilligers die het gingen opnemen tegen de Cochabambanen.
De eerste opdracht bestond eruit het Christusbeeld van Cochabamba na te doen. Wie het het snelst kon doen en met drie won de opdracht.
De tweede opdracht was het typische eten van Cochabamba, Pique macho(pronounced pee-kay maacho) is a typical Bolivian food. It is a heaped plate consisting of bite-sized pieces of beef, sausage(hot dog type), and french fry-cut potatoes. Added to this mixture are onions, locoto, boiled egg, mustard, mayonnaise, and ketchup. Smaller portions are simply called pique; pique macho is a huge portion, and traditionally spicy hot because of the pimenton. Urban legendsuggests that this is because you are macho if you can finish one by yourself. The "Pique Macho" or "Pique a lo Macho" was created by Mr. Honorato Quinones and his wife Evangelina Gomez Quinones, owners of "Restaurante Miraflores" in Cochabamba, Bolivia. Wie de Pique het snelst kon eten won het punt.
De derde opdracht was het typische Cochabambaanse bier te drinken: "Taquina". Wie het snelst het biertje kon opdrinken won de opdracht.
De vierde en laatste oprdacht was dansen zoals de Cochabambanen dansen. Wie volgens het publiek
het beste danste won de opdracht.
Uiteindelijk hebben de vrijwilligers gewonnen en de Cochabambanen verloren. Daarna hebben we maar ons verdriet weggedronken en eens goed doorgefeest.. Maar niet tot heel laat want om twaalf uur stipt vertrokken we naar het "mooi" Oruro om van daaruit een trein te nemen naar Salar de Uyuni.
PART III: SALAR DE UYUNI
Na een reis van 8h in een boemeltrein kwamen we aan in Salar de Uyuni om 5h 's morgens. Na een beetje uitrusten en een stevig ontbijt gingen we naar het treinenkerkhof.
Na een namiddag rust vertrokken we de volgende dag naar Salar, de zoutvlakte. We passeerden voorbij verschillende meren zoals het gekleurde meer (Lago Colorado). Alsook een meer overspoeld met flamingo's. Hieronder kan je je een beeld vormen van hoe het was...
Lago Colorado
Op weg naar Salar...
De eerste flamingo's zijn al gespot...
Random lamas tegenkomen
Laguna Hedionda.
Laguna Hedionda is a saline lake in the Nor Lípez Province, Potosí Department in Bolivia. It is notable for various migratory species of pink and white flamingos. The lake, for many years, was also called "Stinking Lake" and appeared on most maps with this name.
De vlamingen hé... (los flamencos)
Salar de Uyuni
Salar de Uyuni is met een oppervlakte van 12.000 km2 de op een na grootste zoutvlakte van de wereld (de grootste zijn de Makgadikgadizoutvlaktes). Het bevindt zich in het departement Potosí, in het zuidwesten van Bolivia op een hoogte van 3650 meter op het Hoogland van Bolivia, in de Andes nabij de stad Uyuni. Ongeveer 40.000 jaar geleden was deze vlakte een deel van het Minchinmeer, een reusachtig prehistorisch meer. Toen het meer opdroogde, bleven twee meren over (Poopomeer en Uru Urumeer), en twee grote zoutvlakten (Salar de Uyuni en Salar de Coipasa). Er wordt geschat dat het meer dan 10 miljard ton zout bevat, waarvan ongeveer 25.000 ton jaarlijks weggehaald wordt. Tijdens de maand november is Salar de Uyuni ook de broedplaats van drie rassen Zuid-Amerikaanse flamingo's.
Met de meisjes van Cochabamba op de zoutvlakte
We leven op grote voet...
Ruuuuuuun!!!!
Op weg naar Cochabamba...
Na een onvergetelijke reis vertrokken we weer naar Oruro, waar we door een wedstrijd wielrennen nog een hele dag rondgehangen hebben omdat we niet terug konden naar Cochabamba. Omdat er in Oruro niks te zien valt zijn we naar de zoo geweest.
Het was een wondermooie reis, en ik heb er zeer erg van genoten!
Daarbij spijt het mij heel erg dat ik jullie zo lang niks heb laten weten...
Hopelijk vinden jullie het in je hart om mij te vergeven...Maar vandaag vertroetel ik jullie met een extra lang blogbericht en nog 3 andere!
Hugs and kisses,
Flo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten